I'm watching you..

Yeah, it's me! Shocked huh?
 Nαι έχω χαθεί τελευταία, αλλά όποτε μπορώ διαβάζω τα νέα των περισσοτέρων στην μπλογκόσφαιρα.
To ότι δεν δουλεύει κανείς δεν σημαίνει ότι κατ ανάγκην κάθεται. Τρέχαμε για τα βαφτίσια του αλήτη του ανιψιού που με κάνει ότι θέλει.. και να φανταστείτε ακόμη δεν μιλάει και περπατάει(6,5 μηνών)! Να έχω εξωτερικές δουλειές και μέσα σε αυτά να κοιτάω για εργασία και να στέλνω βιογραφικά. Και να αποθαρρύνομαι μέρα με την μέρα περισσότερο. Γιατί μόνο για σκουπιδιάρη δεν έχουν ζητήσει να ξέρουμε Ρώσικα. Και δεν φταίει κανείς άλλος από τους εργοδότες. Αλλά δεν θα ανοίξω θέμα για αυτό. Γιατί απλά σκέφτομαι να φύγω από δω πλέον. Γιατί οι περισσότεροι που ξέρω θέλουν να φύγουν, και κανείς πια δεν νιώθει ότι είναι εκεί που ανήκει.
  Και επιτέλους ήρθε το φθινόπωρο και εδώ! Ακόμη και γω που λατρεύω το καλοκαίρι, δεν μπορούσα να το ανεχτώ άλλο, και μου δημιουργούσε και πρόβλημα με το ήδη σακατεμένο στομάχι. Εδώ ήταν η πρώτη φορά που δεν άντεχα το μαλλί μου και σκεφτόμουν να γίνω σαν την Demi Moore στο G.I Jane. Eυτυχώς την γλίτωσα.. γιατί δεν μου πάει και το κοντό βρε αδερφέ!
 Φθινόπωρο καλωσόρισες και σε μας!!
Ζεστά ροφήματα(καφές decaf και αυτό μια στο τόσο), βιβλία, ταινιούλες στα ζεστά και βόλτες στην παραλία(btw πρέπει οπωσδήποτε να κάνετε μια βόλτα στην μαρίνα Λεμεσού, ανοίξανε ένα σημείο και είναι υπέροχα).
Και καλή μουσική. Γιατί ότι προβλήματα και να έχεις, τα ξεπερνάς έστω και για λίγο με καλή μουσική.

P.S. Όποιος/α έχει καμιά καλή συνταγή me crumble apple pie να στείλει παρακαλώ. Ότι κι αν γίνει κοιλιόδουλη δεν παύω να είμαι! :)

Όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε την διαφορά.

Όχι δεν είναι προεκλογικό μήνυμα. Δεν θα μιλήσω αυτή την φορά για τα καθημερινά προβλήματα, την ζέστη, τα όνειρα μας.

 Είμαι λάτρης του twitter. Και μέσα από εκεί έμαθα τη ζωή, τις σκέψεις και γνώμες αρκετών ανθρώπων. Μέσα σε αυτά τα άτομα ήταν η Tζώρτζια . Χρόνια είχες διάφορα μικροπροβλήματα που πίστευε ότι υπήρχαν εξαιτίας κακής διατροφής και μπόλικου στρες. Άρχισε να έχει ταχυπαλμίες, κρίσεις πανικού και αδυναμία στο χέρι για αρχή. Όσο περνούσε ο καιρός τα προβλήματα αυξανόντουσαν. Δυσκολία στο περπάτημα, δυσκαταποσία, τρέμουλο, κατάθλιψη, εναλλαγές διάθεσης,  πτώση μαλλιών, ερεθισμούς στο δέρμα δίχως λόγο, πρησμένοι αδένες, κούραση, ελάχιστος ύπνος, δυσκολία στην ομιλία και η λίστα πάει.. Οι γιατροί στην αρχή έλεγαν πως όλα είναι ψυχολογικής προέλευσης, αλλά η Τζώρτζια συνέχισε το ψάξιμο μέχρι που τελικά βρήκαν πως έχει Lyme. http://wikipedia.qwika.com/en2el/Lyme_disease

To θέμα από κει και πέρα ήταν πως θα μπορούσε να καλυτερεύσει η Τζώρτζια? Η απάντηση ήταν η Ινδία.  Εκεί υπάρχει μια κλινική που μπορούσε να βοηθήσει. Το θέμα όμως ήταν πως για να πάει χρειαζόταν πάρα πολλά λεφτά. Και μέσα από το twitter έκαναν ένα trend που λεγόταν #οpenIndia και λέγαν για το πρόβλημα της, και για να βοηθήσουν δωρίζοντας και το πιο μικρό ποσό για να καταφέρει να πάει. Κατάφεραν σε λιγότερο από εβδομάδα να μαζέψουν 30, 000 ευρώ. Αυτό έγινε πέρσι το καλοκαίρι. Η Τζώρτζια επέστρεψε με κάποια βελτίωση. Αυτή είναι η 3η επίσκεψη στην Ινδία και αυτή την φορά θα μείνει για 6 μήνες. Όλοι μπορούμε να δώσουμε από κάτι για να παραμείνει εκεί και να δει διαφορά.
Το πιο ωραίο είναι το χαμόγελο που έχει παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Δίνει θάρρος στους υπόλοιπους.

Όλοι μαζί μπορούμε να βοηθήσουμε να γίνει πιο πλατύ το χαμόγελο της.



 Πηγαίνετε εδώ να δείτε India trip 3- June update


Το blog της Tζώρτζια είναι το http://mylymeupdates.blogspot.com/  Για όσους ενδιαφέρονται υπάρχει η σελίδα της στο FB και twitter, και για όσους θέλουν να βοηθήσουν το donate μέσω paypal.




Ευχαριστώ όσους έκαναν τον κόπο να διαβάσουν αυτό το ποστ.  Όπως κι άλλα άτομα μόνη μου πήρα την πρωτοβουλία να γράψω για αυτό, δεν με έβαλε ούτε η Τζώρτζια ούτε κανείς άλλος.

Να περνάτε καλά και να χαμογελάτε. :)

I don't get it..

Καιρό είχα να γράψω εδώ.. γιατί λίγο ο ήλιος, λίγο ο ανιψιός που μου πήρε τα μυαλά, και για μια ακόμη φορά χάθηκα στην κοσμάρα μου. Αν και είναι ωραία εκεί...

 Έχει εδώ και καιρό που παρατηρώ και ακούω για άτομα νεαρής ηλικίας με σχετικά σοβαρά προβλήματα υγείας,  που λαμβάνουν φάρμακα τα οποία κανονικά από την μέση ηλικία και πάνω συνήθως ξεκινάνε.
 Να ακούω για 21 χρονών κοπέλα με χάπια πίεσης,  άλλους με θυρεοειδή,  προβλήματα με στομάχι, αρρυθμίες,αρκετούς με ψυχολογικά προβλήματα τα οποία προκαλούν κρίσεις πανικού κ.ο.κ.
Έχω συνηθίσει να ακούω τέτοια πλέον.. και μετά να ακούς από τους μεγαλύτερους το εξής.. Καλά τι σόι προβλήματα έχετε εσείς και έχετε τόσες αρρώστιες?
Να φταίει το άγχος για το μέλλον μας? Η κακή διατροφή? Η κληρονομικότητα? Δεν γνωρίζω..
Αυτό που γνωρίζω είναι ότι ναι παίζει ρόλο και το πως σκεφτόμαστε και παρατηρώ πως η δικιά μας γενιά αγχώνεται περισσότερο για αυτά που θα βρει μπροστά της. Έχουμε φτάσει σε τέτοια κατάσταση που πλέον δεν μπορούμε απλά να κοιτάμε το σήμερα, αλλά και το τι μέλλον θα έχουμε.
Και δεν είναι μόνο η σημερινή οικονομική κατάσταση που επικρατεί αλλά και το πως έχει αλλάξει ο κόσμος. Αυτοί που πατούν επί πτωμάτων για  να κερδίσουν, και αυτοί που έχουν αναισθητοποιηθεί σε σημείο που βλέπουν πλέον μόνο την καλοπέραση τους. Δεν ξέρω ποιο από τα 2 πρέπει να φοβόμαστε περισσότερο.
Δεν ανοίγω πλέον την τηλεόραση. Δεν μπορείς να πιστέψεις αυτά που λένε πλέον. Μόνο που βγαίνεις έξω και μιλάς με άλλους βλέπεις την πραγματικότητα. Μια κοινωνία που αρχίζεις και φοβάσαι.
Και θέλω να φύγω. Να πάω κάπου να βρω την ηρεμία μου. Να απολαμβάνω την στιγμή και να μην σκέφτομαι το μετά. Μπορώ?

Γεννητούρια, τρέξιμο και Ανάσταση!

Καλημέρα!! Μικρό ποστ σήμερα για να πω και γω τις ευχές μου.

Τελικά γεννήσαμε χθες, τον λένε Άγγελο είναι 3,710 kg και μας κοιτάει με το μισό του μάτι μιας και του λέμε χαζομάρες. πρώτο μωρό στην οικογένεια βλέπεις!

Πολύ τρέξιμο, αλλά τι να πεις γλυκιά κούραση. Σας αφήνω να πάω να τον θαυμάσω και σήμερα!

Καλή Ανάσταση εύχομαι σε όλους και καλή ξεκούραση για κάποιους γιατί το χρειάζονται.

Να περνάτε καλά! Φιλιά! :D

Είμαστε Ευρωπαίοι? 'Όχι αγαπητέ, δεν το νομίζω..

Αυτή τη φορά έκανα καιρό να γράψω κάτι, αλλά από την μία είχα θέματα και από την άλλη δεν ήξερα για ποιο να πρωτογράψω. Καλά μην νομίζεις και σήμερα είναι διασκορπισμένες οι σκέψεις αλλά μπορεί να τα καταφέρω να συμπληρώσω 2 παραγράφους βγάζοντας νόημα.

Οι οδηγοί στην Κύπρο έχουν την χειρότερη οδική παιδεία που έχω πετύχει και μιλάμε για χρόνια τους σύγκρινα με τους Κρητικούς οδηγούς αλλά μπορώ να πω η βλακεία που φάνηκε πιο επικίνδυνη από τους 80αρηδες Κρητίκαρους που οδηγούσαν στα χωριά. Που πας μωρέ σύντεκνε?

Η λέξη φλας, και δείχνω ότι στρίβω, σταματάω κλπ είναι άγνωστη για τον Κύπριο οδηγό. Το ίδιο άγνωστο είναι το να κοιτάς πριν στρίψεις, να κάνεις λίγη υπομονή για να φτάσεις στον προορισμό σου και να μην προσπαθείς να καβαλήσεις τα αυτοκίνητα για να γλυτώσεις αυτά τα 2 λεπτά. Και τα κυριότερο να παρκάρεις σε πάρκινγκ αναπήρων. Πραγματικά μπράβο.

Επίσης ένα μεγάλο χειροκρότημα σε όσους κατέχουν Mercedes (δλδ το 90% του κόσμου) γιατί θεωρείς ότι είσαι ανώτερος από τους υπόλοιπους και σου ανήκει ο δρόμος. ( Καλά αν έχεις Cayenne μα σαφώς σου ανήκει ο δρόμος, 2 λεπτά να ανέβω στο πεζοδρόμιο και να πατήσω τον απερίσκεπτο πεζό που έκανε το λάθος να περπατάει )

Το έχουμε ξαναπεί.. τα υλικά σου αγαθά δε σε κάνουν να έχεις περισσότερη αξία ως άνθρωπος, όλοι ίσοι είμαστε και στον ίδιο τόπο θα καταλήξουμε. Γιατί μου τα έχουν πρήξει μέχρι εκεί που δεν πάει.

Και ο πατέρας μου έχει Mercedes και το ίδιο κράξιμο τρώει. Γιατί που ήμουν Ελβετία που ρέει το χρήμα δεν ήταν γεμάτο με αμάξια πολυτελείας αλλά με κάτι καλύτερο. Το απλό αυτοκίνητο και ένα μικρό ιστιοπλοϊκό από πίσω. Ναι ρε φίλε τουλάχιστον εκεί έβλεπες ότι έδιναν για να χαρούν τα λεφτά που σπατάλησαν σε κάτι που θα τους έφτιαχνε τι διάθεση όχι στο να κάνει επίδειξη ''πλούτου''.

Το θέμα μου όμως δεν είναι εκείνο. Απλά αν κάποια στιγμή δείτε μια να ουρλιάζει στις ειδήσεις πως πλάκωσε κάποιον στο ξύλο επειδή νόμιζε πως οδηγούσε στην Ινδία να ξέρετε είμαι εγώ. Ελπίζω να γράφω καλά στην κάμερα. :P

Το θέμα είναι πως ακόμη και το κράτος δεν ενδιαφέρεται για μας και ακόμη περισσότερο για ανθρώπους με προβλήματα αναπηρίας. Να οδηγώ επί την Φραγκλίνου Ρούσβελτ και να βλέπω ότι στην διάβαση πεζών στην οποία υπήρχε και σηματοδότης, το πεζοδρόμιο να είναι αρκετά πιο ψηλό από τον δρόμο και να δυσκολεύεται ο άντρας να κατεβάσει το καροτσάκι με την ανάπηρο γυναίκα του. Πόσο μάλλον ένα άτομο με αναπηρίες που θα κυκλοφορούσε μόνο του. Πολύ απλά δε θα περνούσε. Και με εξόργισε απίστευτα. Γιατί φτιάχνουν νέα μαρίνα. Γιατί φτιάχνουν την παλιά πόλη. Γιατί το 2006 που ήμουν στην Σιένα της Ιταλίας για να πας στην Piazza del Campo έπρεπε να κατηφορίσεις για να φτάσεις εκεί. Και ήμασταν μαζί με τον θείο μου ο οποίος ήταν ανάπηρος. Και να μας σταματά ένας κύριος και να μας λέει να μην ανησυχούμε γιατί αν ήταν εύκολο για εκείνον να κατεβάσει και ανεβάσει την γυναίκα του, πόσο εύκολο μάλλον θα ήταν για εμάς που ήμασταν 3 άτομα να φτάσουμε στον προορισμό μας. Και είχε δίκιο.

Ταξιδέψαμε παντού και σχεδόν τίποτα δυσκολίες δεν βρήκαμε. Και το μόνο που βλέπω στα μέρη μας είναι ένα αφιλόξενο τόπο για ανθρώπους με προβλήματα υγείας. Γιατί? Να πεις ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι με προβλήματα τέτοιου είδους να πω οκ, αλλά έχουμε και πολλούς μάλιστα. Αλλά δεν τους βλέπουμε.

Και γιατί? Απλά επειδή είναι αφιλόξενοι οι δρόμοι μας, τα πεζοδρόμια μας, τα πάρκινγκ τους έχουν καταληφθεί από ''νοητικά'' ανάπηρους ανθρώπους και ο κόσμος τους κοιτάει λες και είναι τέρατα.

Και θέλω να βρω αν υπάρχει τρόπος να βοηθήσω η έστω να παλέψω και λίγο για τέτοιους ανθρώπους. Γιατί πριν ένα χρόνο έχασα τον θείο μου που είχαμε πάει αυτό το υπέροχο ταξίδι Ιταλία και Ελβετία. Που είχε περισσότερη ενέργεια από εμάς τους υγιής. Που παρόλα τα προβλήματα του προσπαθούσε να ζει την ζωή του και να απολαμβάνει τις βόλτες και τα ταξίδια του. Που κατάφερε να ζήσει 10 χρόνια ακόμη από το 2000 που του είχαν πει ότι η ''μηχανή'' του είχε ήδη καεί.

Μερικές φορές αυτοί οι άνθρωποι σου δίνουν περισσότερη δύναμη να προχωρήσεις από τους υπόλοιπους, πολύ απλά γιατί παλεύουν για να νικήσουν κάτι.

Μακάρι να καταφέρουμε να τους βοηθήσουμε και μεις πίσω για όσα μας πρόσφεραν.

Υ.Γ Όποιος γνωρίζει κάτι για κάποια οργάνωση εδώ στην Κύπρο που βοηθάει για τα ΑΜΕΑ και τα συμφέροντα τους σας παρακαλώ να μου πει, μιας και με ενδιαφέρει.

Εκτίμησε τα απλά πράγματα. Γιατί κάποιοι άλλοι δεν μπορούν να τα έχουν.

Who runs the world. Girls?

Frankly my dear, I don't give a damn think so. Γιατί ότι και να λένε εγώ βλέπω πως οι γυναίκες τραβάνε το ζόρι ότι και να κάνουν, και στην τελική ούτε ένα ευχαριστώ ακούνε.

Έχουμε φέρει τους εαυτούς μας να είμαστε στην υπέροχη θέση να δουλεύουμε, να έχουμε ''ίσα'' δικαιώματα, να διατηρούμε ένα καθαρό σπιτικό, να είμαστε μητέρες αλλά και καλές σύζυγοι. Δηλαδή κυρία στο σαλόνι και πουτάνα στο κρεββάτι. Γιατί για μένα αυτό δεν μου θυμίζει άνθρωπο αλλά Superwoman μου λέτε?

Γιατί αυτό είναι η πραγματικότητα θα έλεγα. Γιατί η πλειοψηφία των παιδιών θα σου πει για το μαγείρεμα της μάνας, πως μυρίζουν τα φρεσκοπλυμένα ρούχα που έκανε η μάνα και γενικά ότι άλλο έκανε αυτό το σπουδαίο πλάσμα.

Και αυτό το πρόβλημα δεν μπορώ να πω πως υπάρχει μόνο εδώ, αλλά θα έλεγα πως γενικότερα στην Μεσόγειο είναι μεγαλύτερο το πρόβλημα και η γυναίκα τραβάει πιο πολλά. (Οι Ιταλοί μπορώ να σας πω είναι οι πιο μαμάκηδες, δηλαδή δε σε έφτανε το κέρατο που θα σου ρίξει ο Φαμπρίτσιο θα είσαι αναγκασμένη και να τον νταντεύεις)

Δεν φτάνει που πλέον βοηθάει σε όλα η γυναίκα, και ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω πως μερικοί άντρες μπορεί να είναι τόσο ανίκανοι στο θέμα σπιτιού!

Έλειπε μια εβδομάδα η μητέρα εκτός Κύπρου και αναγκαστικά όπως κάθε άλλη φορά έπρεπε να καθαρίζω κάπως, αλλά και να ζητήσω βοήθεια από τα αδέρφια μου. Για νέα γενιά πρέπει να πω ότι η βαθμολογία για τη βοήθεια που μου έδωσαν είναι deux points .

Και να έχει μερικούς άσχετους να λένε εσείς οι γυναίκες ανήκετε στην κουζίνα. Εκεί θα ήθελα να απαντήσω : Bitch please, ολόκληρη ντουλάπα εξωτερικού χώρου έπεσε και στους 3 άντρες που έχουμε στο σπίτι την σήκωσα εγώ με τα 55kg.

Στο μόνο που θεωρώ την γυναίκα κατώτερη και κράξτε με όσο θέλετε είναι στο να οδηγάει τζιπ. Σε όλα τα άλλα άνετα μπορεί να συναγωνιστεί ένα άντρα.

Καλά στην δουλειά μέχρι να δει να παίρνει ίσο μισθό με τον άντρα πιστεύω πως θα περάσουν άλλα τόσα χρόνια, αλλά τουλάχιστον δεν πρέπει να υπάρχει έστω λίγη βοήθεια στο σπιτικό σου? Δεν δείχνει λιγότερο άντρας ένας που πλένει τα πιάτα και βάζει πλυντήριο, και δεν ήξερα πως αυτές οι δουλειές στο λεξιλόγιο έχουν δίπλα την φωτογραφία της γυναίκας.

Είναι κάτι που πρέπει να κάνει όποιος μπορεί.

Όχι να φτάνουν στο σημείο του καλού μου πατέρα(τον οποίο κράζω συνέχεια) που ήρθε ξαδέρφη του σπίτι να καθαρίσει ενώ λείπαμε όλοι Κρήτη και να μην ξέρει που είχαμε τα καθαρά σεντόνια. Dude seriously? Y u no help? *Αυτό θα το καταλάβουν όσοι ασχολούνται με το 9gag*

Εμένα με αποκαλούν γκεστάπο και SS απλά γιατί αν και ήρεμο σχετικά άτομο εκνευρίζομαι με τέτοια και δεν ζητάω αλλά απαιτώ την βοήθεια τους. Δεν γίνεται εν έτη 2012 να λες αυτά είναι γυναικείες δουλειές και αυτά είναι αντρικές δουλειές. Έχω δει και ακούσει για γυναίκα ανθρακωρύχο ή οικοδόμο και για άντρα νηπιαγωγό ή γραμματέα. Δεν μου φαίνεται ούτε περίεργο ούτε λάθος.

Δεν ξέρω με ποια οπτική τα βλέπουν οι άντρες των τριγύρω περιοχών βλέπε Ελλάδα, Κύπρο, Ιταλία και χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ αλλά αν θέλουν δουλάρες και να είναι αυτοί πασάδες μπορούν άνετα να μετακομίσουν σε χώρα της Μέσης Ανατολής, που δυστυχώς λόγω θρησκείας θεωρούν κατώτερη τη γυναίκα.

Εμάς δεν μας νοιάζουν τα δωράκια στις 14 Φλεβάρη. Μας ενδιαφέρει να δουν σε τι σημείο ήταν οι γυναίκες πριν μισό αιώνα και που έχουν φτάσει τώρα και να το γιορτάσουν μαζί μας στις 8 του Μάρτη.

Γιατί σε ένα σπιτικό ό ένας δεν έχει μεγαλύτερη αξία από τον άλλο, είναι ίσοι. Σε ένα ζευγάρι παπούτσια θα έλεγες πως το δεξί παπούτσι είναι πιο σημαντικό από το αριστερό? Όχι, είναι και τα 2 αναγκαία.

Οπότε δείξε στον δίπλα σου τι αξίζεις, αλλιώς μην περιμένεις να δεις διαφορετική αντιμετώπιση από τους παραέξω.Κάποιες φορές είσαι αυτό που δείχνεις.

P.S Έπρεπε να τα πω, και λίγα έγραψα γιατί η πλειοψηφία το έχει παρακάνει και αν περιμένουν πως όλες θα τους συμπεριφερόμαστε σαν τις μητέρες τους, τότε πρέπει να ξυπνήσουν και να δουν την πραγματικότητα.

Everyone deserves a chance.

Φιλοτιμήθηκε ο ήλιος να μας κάνει μια επίσκεψη, αλλά βλέπω πως η βροχή παλεύει να νικήσει.. αλλά δε σου περάσει κυρά μου!! Εμείς θέλουμε να απολαύσουμε λίγο ήλιο και να μην ντυνόμαστε σαν τα κρεμμύδια.

Πίσω όμως στο θέμα μας.. Πριν λίγες μέρες μια κοπέλα έκανε την εξής ερώτηση : Τί είναι αυτό που μας κάνει να πιστεύουμε το καλό σε ανθρώπους που έχουν αποδείξει πόσο κακοί είναι ?
Kαι εκεί είχα απαντήσει ότι έχεις την ελπίδα πως ο άλλος έχει μια σπίθα καλού μέσα του. Το πιστεύω αυτό. Πόσες μα πόσες φορές μου είπαν, για το ένα η το άλλο άτομο πως δεν θα έπρεπε να ασχολούμαι μαζί τους και τσάμπα σπαταλώ το χρόνο μου. Αλλά δεν πιστεύω πως είναι έτσι. Σαφώς και δε μιλάω για άτομα όπως δολοφόνους βιαστές κ.ο.κ γιατί έτσι θα ανοίγα ένα άλλο κεφάλαιο. Μιλάω για άτομα που έκαναν κάποια λάθη στη ζωή τους, κάποια μεγάλα κάποια μικρά. Το πως φέρθηκαν στους άλλους. Τους δικούς τους και τα άλλα άτομα που πλήγωσαν.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν δικαιούνται μια δεύτερη ευκαιρία ακόμη? Δεν είπα για περισσότερες γιατί μετά άλλο να είσαι καλός και άλλο να είσαι θύμα. Αν έχεις πίστη στον άλλο δεν υπάρχουν πιθανότητες να αλλάξει ή έστω να βγάλει προς τα έξω τον καλό του εαυτό?
Ή όλα αυτά που σκέφτομαι είναι ουτοπικά, και για μια ακόμη φορά πρέπει να προσγειωθώ?

Πιστεύω πως κάποιοι άνθρωποι αλλάζουν, ή τουλάχιστον μετανιώνουν για τις επιλογές που έκαναν. Και αυτό είναι κάτι. Να καταλάβεις το λάθος σου.
Να δώσει στον άλλο να καταλάβει πως είναι να είναι στη θέση του. Walk a mile in their shoes .
Υπάρχουν πάντα 2 πλευρές. Αντί να είμαστε μονάχα αυτοί που κρίνουμε μπορούμε να είμαστε και αυτοί που θα δώσουμε το χέρι μας όταν ο άλλος ζητήσει βοήθεια. Όταν δίνεις καλό το καλό επιστρέφει πίσω σε σένα.
Remember that.

To αποφάσισα.. θα αλλάξω επάγγελμα..!

Καλά όχι κι έτσι, αλλά τουλάχιστον άμα δω πως από τα υπόλοιπα δεν βλέπουμε χαΐρι, τότε θα καταλήξω να γίνω ζαχαροπλάστης.. Από μικρή μαγείρευα, αλλά δεν έφτιαχνα συχνά γλυκά, αν και ήμουν καλή. Πλέον τι σοκολατίνες, τι banoffee pie, σουφλέ σοκολάτας κ.α.
Έχουμε φτάσει στο σημείο να μου λέει με απειλητικό ύφος ο μικρός μου αδερφός να φροντίσω να φτιάξω σουφλέ σοκολάτας. Οκ, σημαίνει κάτι έκανα καλά αλλά όχι και έτσι βρε.. αδερφέ!!

Βέβαια και το γεγονός πως ακόμη δεν έχω βρει δουλειά με κάνει να θέλω να σπαταλώ τον χρόνο μου σε κάτι δημιουργικό που απολαμβάνουν κι άλλοι. Μακάρι να μην χαθεί αυτό το αίσθημα όταν βρεθεί κάτι, γιατί σε fast life τα έχουμε κάνει όλα. Fast food, fast service, fast sex, fast feelings.. Και δεν μου αρέσει.
Πολλές φορές το έχω συζητήσει με άτομα άνω των 50 όπως και η μητέρα μου.
Ότι εκείνοι στην ηλικία μας ήταν πιο ξέγνοιαστοι, πιο αισιόδοξοι και πιο χαλαροί. Πλέον βλέπεις τον 25άρη να κινείται σε fast mode ρυθμούς, με νεύρα και άγχος δίχως να έχει καν δημιουργήσει δικιά του οικογένεια. Να είναι απαισιόδοξος για το μέλλον.. και πως να μην είναι δηλαδή με αυτά που βλέπουμε.
Είμαι παρά 9 μέρες 29 χρονών και δεν έχω κάνει όσα δάνεια έχουν κάνει οι περισσότεροι. Ένα για το αμάξι μου και αναπολώ τις στιγμές που έπαιρνα τα Μ.Μ.Μ και ήμουν ξέγνοιαστη. Δε τα μπορώ τα δάνεια..! Εδώ ακούω για άτομα 20 χρονών με 2 και 3 δάνεια και για μεγαλοποσά μιλάμε. Εγώ ούτε σύνδεση για το κινητό δεν έχω. Δεν ξέρω μπορεί σε αυτό να φταίει και η Υδροχοική μου φύση που δεν μπορεί εύκολα να δένεται σε κάποιες καταστάσεις.
Σε πολλά λειτουργώ λες και μόλις έχω βγει από την εφηβεία. Αντιδρώ. Δεν μπορώ τον οτινανισμό . Την απάθεια. Που ο καθένας κάνει ότι θέλει λες και είναι το κέντρο του κόσμου. Ξύπνα φιλαράκι, όσα λεφτά και να έχεις, ότι αμάξι και να οδηγείς αυτό δε σε κάνει περισσότερο άνθρωπο από τους υπόλοιπους. Αυτό δεν έχουν καταλάβει εδώ.
Όλοι μαζί πρέπει να προσπαθήσουμε για να βρούμε ένα καλύτερο μέλλον. Να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας. Διαφορετικά θα καταλήξουμε να κυνηγάμε αυτό που είναι προσοδοφόρο ακόμη κι αν είναι ένας αργός θάνατος. Και αυτό δεν μπορώ να το δεχτώ. Όχι ακόμη. Μπορεί να παίζει ρόλο το ότι δεν έχω γίνει γονιός και δεν υπάρχει λόγος να παλέψω για κάποιον όσο κι αν αυτό δεν με γεμίζει. Αλλά ελπίζω να βρω αυτό που ψάχνω. Όσο απαισιόδοξη και να είμαι κάποιες φορές, πάντα ελπίζω. Και αυτο με βοήθησε να συνεχίσω.

Oπότε αυτό που έχω να κάνω είναι να προσπαθήσω και να ελπίζω για το καλύτερο. And I will!