30 Απριλίου 2011

Εγκυμοσύνη και κάπνισμα


Τις προάλλες εκεί που καθόμουν παρέα με την αδερφή μου ήταν και μία έγκυος φίλη της. Όλα καλά μέχρι την στιγμή που την παρατήρησα να καπνίζει ένα αρωματικό πουράκι. Eκείνη την στιγμή δεν μπόρεσα παρά να την ρωτήσω πως γίνεται να καπνίζει, ενώ περιμένει παιδί. Η απάντηση ήταν πως κάπνιζε κανονικά και το σταμάτησε, αλλά δεν μπορούσε να το κόψει εντελώς οπότε ο γιατρός της την άφηνε να καπνίζει έστω ένα πουράκι την ημέρα. Δεν ήξερα ποιον να μουτζώσω πρώτα.. την κοπέλα ή τον γιατρό της που την άφηνε να κάνει αυτό?

Δεν γνωρίζω πολλά πράγματα μιας και δεν έχω κάνει δικό μου παιδί, αλλά γνωρίζω πως αν καπνίσεις έστω και ένα τσιγάρο, δεν γίνεται μετά να θηλάσεις. Κάτι το οποίο είναι σημαντικό για το παιδί, κυρίως αν έχεις την δυνατότητα να το κάνεις. Και αυτή η μάνα το στερεί χωρίς δεύτερη σκέψη.

Άντε πες ο θηλασμός για σένα δεν είναι το σημαντικότερο, αλλά η υγεία του αγέννητου παιδιού σου δεν σε ενδιαφέρει? Πριν καν γεννηθεί το επιβάλεις στον καπνό και του καταστρέφεις την υγεία του. Αυτό δεν το σκέφτεσαι?

Μπορεί κάποιος να πει εύκολα κρίνεις. Κι όμως όχι. Σαν πρώην καπνίστρια γνωρίζω πως είναι δύσκολο να το κόψεις κυρίως αν καπνίζεις χρόνια. Αν και να πω την αλήθεια δεν μου έλειψε, αν και είχα στερητικά προβλήματα λόγω διακοπής τσιγάρου(βλέπε ταχυπαλμίες) και έτρεχα στα νοσοκομεία. Ούτε νεύρα είχα ούτε επιθυμία όταν καπνίζαν άλλοι δίπλα μου. Αντίθετα, δεν μπορούσα να υποστώ την μυρωδιά του καπνού, τόσο πολύ!

Οπότε το θεωρώ βλακώδες να μου λέει μία μάνα δεν μπορώ να το κόψω. Έχεις 100 λόγους παραπάνω να το κόψεις! Αν δεν σε νοιάζει το δικό σου σώμα τουλάχιστον σκέψου αυτό το πλασματάκι. Όταν όμως δίνει τις ευλογίες ο ίδιος ο γιατρός και ακολουθεί τον ίδιο δρόμο και η μητέρα, εσύ ο τρίτος δεν μπορείς να πεις και πολλά .

Μέχρι στιγμής όσες φορές συνάντησα έγκυες γυναίκες που καπνίζαν σε όλες έπεσε κήρυγμα για την απαράδεκτη συμπεριφορά τους, κι ας μην μου ξαναμιλούσαν. Το σωστό πρέπει να λέγεται, όποιες κι αν είναι οι συνέπειες.

Μην σκέφτεσαι μόνο εσένα, δώσε μια ευκαιρία στο νέο αίμα.

16 Απριλίου 2011

Διασκορπισμένες σκέψεις


Mέρες τώρα προσπαθώ να σκεφτώ τι αξίζει να γράψω εδώ πέρα. Το μυαλό μου όμως αυτό το διάστημα έχει εστιάσει σε ένα άσχημο γεγονός το οποίο υπήρξε στην οικογένεια, οπότε ότι και να γράψω, κατά 98% θα είναι κατά πάσα πιθανότητα καταθλιπτικό και ίσως βαρετό.

Το τελευταίο εξάμηνο θα έλεγα πως ήταν το λιγότερο τραγικό. Το ένα κακό πίσω από το άλλο και γω να προσπαθώ να είμαι ακόμη και τότε θετική, κάτι το οποίο δεν κατάφερα να κρατήσω τελικά. Και πως να γίνει αυτό όταν εκεί που πας να σηκωθείς κάτι γίνεται και σε ρίχνει πάλι. Να μην έχεις κάποιον να σε βοηθήσει γιατί όλοι όσοι ήταν δίπλα σου είτε είχαν το δικό τους Γολγοθά η απλά ήταν στην κοσμάρα τους. Τα προβλήματα σου να σωματοποιούνται λόγω της ψυχολογικής σου κατάστασης, ενώ στην πραγματικότητα να είσαι ένας υγιής άνθρωπος.

Σχεδόν σε όλους τους τομείς να πηγαίνουν όλα από το κακό στο χειρότερο, και γώ με την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα φτιάξουν. Κι όντως έφτιαξαν, αλλά ο “ανεμοστρόβιλος” ‘πήρε τόσα στο δρόμο του και εμείς μετράμε ζημιές.

Οι σκέψεις για μια ακόμη φορά διασκορπισμένες και γω να νιώθω lost in space.

Αλλά που θα πάει, κάποια στιγμή θα ξεχαστούν και αυτά και οι παλιές καλές μέρες θα ξαναέρθουν.

9 Απριλίου 2011

Time

Μερικές φορές παίρνουμε κάποιους ανθρώπους για δεδομένο. Όταν όμως κάποια στιγμή χάνονται, τότε ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι πόσο μεγάλο είναι το κενό που σου άφησαν

Αυτό είναι το κακό με τον χρόνο. Δεν μπορείς να γυρίσεις προς τα πίσω και να σώσεις καταστάσεις, να ζητήσεις συγνώμη, η οτιδήποτε άλλο θα σε έκανε να νιώσεις καλύτερα αυτή τη στιγμή. Αφήνεις κάτι για μετά δίχως να σκεφτείς ότι μπορεί να μην υπάρξει το μετά. Και το θέμα είναι ότι θα σε κατατρώει για καιρό. Γιατί λες :What if..?

Έχω αυτό το ελάττωμα. Δεν αφήνω κάτι πίσω, παρά με κυνηγάει το τι θα γινόταν αν..

Πόσες στιγμές της ζωής μου έχω αλλάξει στο μυαλό μου με βάση αυτό. Όμως τι να την κάνεις την ευχάριστη σκέψη, όταν η πραγματικότητα σε χτυπάει αλύπητα?Δεν ξέρω, νομίζω ότι και μέσα από εκείνες τις λίγες φτιαχτές μες στο μυαλό στιγμές, παίρνεις μία απόλαυση που δεν κατάφερες να γευθείς στην πραγματική ζωή.

Το θέμα όμως να μην αφήσεις κάτι για μετά. Και ποιος το λέει, εγώ, ο πιο αναβλητικός άνθρωπος. Έχεις κάτι να πεις? Να κάνεις? Κάνε το τώρα. Ότι και να γίνει, τουλάχιστον θα νιώθεις πως βγήκε από μέσα σου, ότι επακόλουθα και να έχει. Προτιμότερο παρά να κάθεσαι και να σκέφτεσαι πόσο διαφορετικά μπορεί να ήταν όλα, και δεν θα είχες τύψεις πως δεν εξέφρασες αυτό που πραγματικά ήθελες.

Life is a bitch but treat her gently. Mια τη έχουμε και πρέπει να το εκμεταλλευτούμε