Το τελευταίο εξάμηνο θα έλεγα πως ήταν το λιγότερο τραγικό. Το ένα κακό πίσω από το άλλο και γω να προσπαθώ να είμαι ακόμη και τότε θετική, κάτι το οποίο δεν κατάφερα να κρατήσω τελικά. Και πως να γίνει αυτό όταν εκεί που πας να σηκωθείς κάτι γίνεται και σε ρίχνει πάλι. Να μην έχεις κάποιον να σε βοηθήσει γιατί όλοι όσοι ήταν δίπλα σου είτε είχαν το δικό τους Γολγοθά η απλά ήταν στην κοσμάρα τους. Τα προβλήματα σου να σωματοποιούνται λόγω της ψυχολογικής σου κατάστασης, ενώ στην πραγματικότητα να είσαι ένας υγιής άνθρωπος.
Σχεδόν σε όλους τους τομείς να πηγαίνουν όλα από το κακό στο χειρότερο, και γώ με την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα φτιάξουν. Κι όντως έφτιαξαν, αλλά ο “ανεμοστρόβιλος” ‘πήρε τόσα στο δρόμο του και εμείς μετράμε ζημιές.
Οι σκέψεις για μια ακόμη φορά διασκορπισμένες και γω να νιώθω lost in space.
Αλλά που θα πάει, κάποια στιγμή θα ξεχαστούν και αυτά και οι παλιές καλές μέρες θα ξαναέρθουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου